انجام ایمپلنت در افراد دیابتی ( + مراقبت ویژه )

در حالی که ایمپلنت های دندانی به طور گسترده ای به عنوان موثرترین راه حل برای جایگزینی دندان های آسیب دیده در نظر گرفته می شوند، ملاحظات خاصی وجود دارد که باید در نظر گرفته شود، به ویژه برای افرادی که شرایط پزشکی خاصی مانند دیابت دارند. در این مقاله به بررسی کامل رابطه ایمپلنت و دیابت می پردازیم.

بیماری دیابت چیست ؟

دیابت ( Diabetes ) یک بیماری مزمن است که بدن توانایی کنترل سطح قند خون را ندارد که معمولا یا لوزه العمده انسولین کافی را تولید نمی کند و یا بدن نمی تواند به طور موثر از آن استفاده کند و دیابت کنترل نشده می تواند آسیب زیادی به سیستم ایمنی، رگ و عروق خونی می شود.

آیا افراد دیابتی می توانند ایمپلنت کنند ؟

امروزه ایمپلنت های دندانی برای بسیاری از افراد دیابتی با موفقیت انجام می شود اما این شرایط در همه یکسان نیست و حتما قبل از انجام باید با متخصص ایمپلنت در میان گذاشته شود. متخصص ایمپلنت بررسی آزمایشات، معاینه و عکس های ایمپلنت تعیین می کند، امکان انجام ایمپلنت وجود دارد یا خیر ؟ و برای انجام ایمپلنت به صورت ایمن برای شما برنامه ریزی درمانی می کند.

به طور کلی باید بگوییم انجام ایمپلنت در افرادی که دیابت کنترل شده دارند، معمولاً امکان پذیر است و در افرادی که دیابت کنترل نشده دارند، ممکن است امکان انجام وجود نداشته باشد و در صورت امکان باید با متخصص ایمپلنت و دیابت خود حتما مشورت کنید.

آزمایش خون برای دیابت و ایمپلنت

معمولاً متخصص ایمپلنت در افراد دیابتی پیشنهاد می کند، آزمایش a1c انجام دهند که در این آزمایش سطح قند خون شما در سه ماه گذشته بررسی می شود و در این آزمایش درصد گلبول قرمز های پوشش داده شده با قند، اندازه گیری می شود.

میزان قند خون برای ایمپلنت

به طور کلی نتایج آزمایش باید توسط متخصص ایمپلنت و دیابت بررسی شوند اما معمولاً برای ایمپلنت دندان در افراد دیابتی پیشنهاد می شود که سطح hba1c در آزمایش قند خون، کمتر از 8 باشد.

رابطه ایمپلنت و دیابت

در نتیجه، سازگاری ایمپلنت های دندانی و دیابت نیاز به بررسی دقیق دارد. کاشت ایمپلنت های دندانی در بیماران دیابتی چالش های منحصر به فردی را به همراه دارد و نیاز به نظارت دقیق و تخصصی دارد.

ارتباط قوی بین افزایش سطح گلوکز خون و روند بهبود زخم وجود دارد. مشخص شده است که سطوح بالای گلوکز خون به مدت طولانی مانع عملکرد گلبول های سفید خون می شود که جزء جدا نشدنی سیستم ایمنی هستند. در نتیجه، اختلال در عملکرد گلبول‌های سفید خون می‌تواند توانایی بدن را برای مبارزه با عفونت‌های باکتریایی و بستن موثر زخم‌ها، از جمله زخم‌های ناشی از کاشت جراحی، به خطر بیندازد.

دیابت تنظیم نشده همچنین می تواند بر گردش خون تأثیر بگذارد و منجر به کاهش جریان خون شود که مانع از رساندن مواد مغذی به زخم ها می شود. در نتیجه، جراحات با سرعت کمتری بهبود می یابند و عوارض مربوط به ایمپلنت و دیابت تشدید می شود.

دیابت همچنین می تواند منجر به نوروپاتی دیابتی شود که بر بهبود زخم و عوارض مرتبط با ایمپلنت و دیابت تأثیر منفی می گذارد. سطح قند خون کنترل نشده می تواند به اعصاب آسیب برساند و باعث بی حسی در ناحیه آسیب دیده شود. اگر فرد از آسیب آگاه نباشد، ممکن است درمان نشده باقی بماند و در نتیجه جای زخم اطراف ایمپلنت تشدید شود. ترکیب تاخیر در بهبودی و کاهش حس در ناحیه آسیب دیده به طور قابل توجهی خطر عفونت ایمپلنت را افزایش می دهد.

مراقبت های قبل و بعد از کاشت ایمپلنت دندان در افراد دیابتی

برای جلوگیری از عوارض و تسهیل فرآیند جراحی و کاشت ایمپلنت، لازم است قبل از عمل جراحی احتیاط کنید. چندین اقدام مهم مراقبتی قبل از کاشت برای افراد مبتلا به دیابت شامل موارد زیر است:

• دستیابی و حفظ سطح مطلوب قند خون در هفته های منتهی به جراحی
• رعایت رژیم های دارویی با راهنمایی و نظارت پزشک متخصص
• مدیریت دقیق برنامه های غذایی تحت راهنمایی متخصص
• لازم است بدانید که داروهای کنترل دیابت موسوم به مهارکننده های SGLT2 (گلیفلوزین ها) ممکن است منجر به عوارض قند خون در طول جراحی شوند. در صورت استفاده از این داروها باید به دندانپزشک خود اطلاع دهید و ممکن است لازم باشد 48 ساعت قبل از عمل جراحی مصرف را قطع کنید.
• اطمینان از کنترل دقیق دوز انسولین برای افرادی که از این دارو استفاده می کنند، طبق دستور ارائه دهنده توسط متخصص مربوطه

تمام اقدامات ذکر شده باید تحت نظارت یک پزشک و یک متخصص تغذیه ثبت شده انجام شود. اجتناب از اقدامات خودسرانه و رعایت جدی تمام دستورالعمل های مراقبتی تجویز شده توسط متخصص ضروری است.

مراقبت پس از ایمپلنت برای اطمینان از بهبود موفقیت آمیز و ایجاد یک پیوند قوی بین ایمپلنت و استخوان فک ضروری است. نادیده گرفتن این اقدامات پس از درمان می تواند منجر به تاخیر در بهبود زخم و عفونت احتمالی شود. بیماران باید برای یک روند طولانی درمان آماده باشند و باید نظارت منظم بر سطح قند خون را در اولویت قرار دهند، زیرا عوامل مختلفی مانند دارو، رژیم غذایی، استرس و درد می توانند بر این سطوح تأثیر بگذارند.

شرکت در معاینات منظم با یک متخصص برای ارزیابی وضعیت ایمپلنت و نظارت بر علائم عفونت، التهاب، درد یا بی حسی بسیار مهم است. رعایت یک برنامه غذایی تجویز شده در طول فرآیند ترمیم ایمپلنت و همچنین رعایت بهداشت و تمیزی مناسب در ناحیه ایمپلنت ضروری است. بیماران همچنین باید از مصرف غذاهای سفت و خشک که به طور بالقوه می توانند به لثه و ایمپلنت اطراف آسیب برسانند، خودداری کنند.

عوامل موثر در شکست ایمپلنت در افراد دیابتی

به دلیل اثرات فیزیولوژیکی منحصر به فرد و پیچیدگی های دیابت بر بدن، بیماران دیابتی در مقایسه با افراد غیر دیابتی در معرض خطر بیشتری برای تجربه شکست ایمپلنت هستند. چندین عامل موثر در شکست ایمپلنت دندان در بیماران دیابتی عبارتند از:

تاخیر در بهبود زخم در این افراد مشاهده می شود که منجر به چالش هایی در روند بهبود می شود. در نتیجه، زخم لثه ناشی از جایگزینی ایمپلنت نیاز به مدت زمان طولانی برای بهبودی دارد. این دوره بهبود طولانی مدت خطر رد ایمپلنت و عفونت را افزایش می دهد و در نهایت به شکست ایمپلنت کمک می کند.

عفونت

عامل دیگری است که به شکست ایمپلنت در افراد مبتلا به دیابت کمک می کند. این اتفاق به افزایش سطح قند خون در بافت ها، کاهش گردش خون و اختلال در عملکرد گلبول های سفید خون نسبت داده می شود.

عوارض میکروواسکولار، که در افراد مبتلا به دیابت مزمن شایع تر است، ممکن است به کاهش کارایی ایمپلنت در این جمعیت بیمار کمک کند. این عوارض می تواند منجر به تاخیر در بهبودی اطراف ایمپلنت شود و در نهایت منجر به شکست زودرس ایمپلنت شود.

خشکی دهان (خشکی دهان)

بیماران دیابتی اغلب به دلیل کاهش تولید بزاق دچار خشکی دهان می شوند. بزاق نقش مهمی در حفظ بهداشت دهان و دندان و پیشگیری از عفونت دارد. خشکی دهان می تواند خطر کلونیزاسیون باکتری در اطراف ایمپلنت را افزایش دهد و منجر به التهاب اطراف ایمپلنت و شکست احتمالی ایمپلنت شود.

مصرف سیگار و الکل

استعمال دخانیات و مصرف زیاد الکل می تواند بهبود زخم را بیشتر کند و خطر شکست ایمپلنت را در بیماران دیابتی افزایش دهد.

نوروپاتی

نوروپاتی دیابتی، آسیب عصبی ناشی از دیابت، می تواند بر حس دهان و فک تأثیر بگذارد. این امر می تواند تشخیص علائم اولیه مشکلات ایمپلنت مانند درد یا ناراحتی را برای بیماران دیابتی دشوار کند که منجر به تاخیر در درمان و شکست احتمالی ایمپلنت می شود.